Anderhalf uur voor de aanvang van ons concert zetten de weergoden zowaar een klein winteroffensief in. Hagelsteentjes striemden de kasseien van de Vilvoordse Grote Markt en onze paraplu’s gingen ei zo na een eigen leven leiden in hogere sferen.
Maar toen onze koorsupporters wat later op weg waren naar de feestzaal in het stadhuis, was de wind opnieuw zijn rustige zelf en blonk er zowaar een aangenaam herfstzonnetje boven de Vilvoordse straten en pleinen.
Binnen heerste er intussen een amicaal sfeertje. Vele handen werkten aan de voorbereiding van de receptie die nadien zou plaats vinden en de instrumenten inclusief micro werden getest en afgesteld. Je voelde een gezonde spanning maar de brede glimlachjes waren toch ruim in de meerderheid. Want straks, dat stond al vast, zou de zon ook in het glas zitten dat we zouden heffen op vijftien jaar Andantino!
Het aangroeiende geroezemoes van het publiek zalfde onze oren. Onder de aanwezigen ondermeer schepen van cultuur Johan Serkeyn en OCMW-voorzitter Jan Anciaux. Ook oudgediende Albert Absillis was opnieuw van de partij. Welkom, allen!
Het programmastandje werd kundig bemand door Marleen en Firmina en hun charmante aanwezigheid zorgde mee voor een steeds aangenamer gewicht in het mandje. Ook onze bescheiden stock van t-shirts en paraplu’s werd aangesproken en genereerde extra inkomsten Goed gedaan, meisjes!
We schoten het concert al zingend op gang met ‘Hello, how are you’ en kregen de zaal prompt stil. Waarna onze voorzitter het woord nam en de aanwezigen warm welkom heette.
Ondergetekende zorgde met zijn eerste bindtekst voor een ‘spontaan’ applaus waarna we het publiek vergastten op een brede greep uit ons koorrepertoire.
Van Franse lyriek zeilden we naar Oud-Britse romantiek met de Schotse weemoed echoënd over Loch Lomond.
En dan mochten onze stemmen voor het eerst rusten en liet Annemie de warme klanken van haar altviool op ons los. Daarbij rustig begeleid aan de piano door Peter.
Met de trage Bachklanken sloegen we een doordacht brugje naar het tweede concertdeel waar de nadruk lag op onze parochieroots. Een uitschieter? Het ‘onze vader’ van Kedrov. Niet omdat we dat foutloos brachten, maar omdat het toch muziek is die onze koorzielen aanspreekt. En ik durf hopen dat we ook de nodige snaren raakten bij het publiek!
Het tussenapplaus was op het niveau van onze muzikale prestatie en dan mocht Tine vol aan de bak. Haar altsax evoceerde de weemoedige warmte uit Spanje en Brazilië. Mij deed het al snakken naar een goed gevuld glas wijn maar voorlopig diende ik het – zoals de koorvrienden voor en naast mij – te stellen met een flesje water.
Onmiddellijk nadien serveerde onze dirigent het publiek op een eerste verrassing. In het kader van onze kristallen koorverjaardag mochten ze een lied kiezen – uit een medley van vijf – dat we op het eind van ons concert zouden brengen. Wat zou het worden? ‘Halleluja’ van Cohen? Of toch ‘Tonight’ uit Westsidestory? Het publiek zou het ons later via handstemming laten weten.
De tweede verrassing was van visuele aard. Tijdens het ‘Scherzo’ van Salieri gingen we, tot jolijt van het publiek, per stemgroep letterlijk door de knieën. Gelukkig hadden we tevoren bepaalde vestimentaire onderdelen – bretellen, jarretels, baleinen – extra vastgesjord zodat er niets losschoot of wegsprong. En als het toch gebeurde, dan was er geen hond die het gezien had.
De derde verrassing was de ‘Broeder Jacob’ die het publiek zélf in canon mocht zingen, daarbij geregisseerd door onze grinnikende dirigent. Er was geen ontkomen aan, maar ik had de stellige indruk dat niemand dat ook wou missen!
En dan bracht Michele Grilletti – je mag ook gewoon Michel Grillet zeggen – een mooie sonatine van Diabelli. De zware pianoaanslag op het eind van het tweede deel verleidde een deel van het publiek tot een voorschot op het eindapplaus. Dit ondanks mijn diplomatische edoch duidelijke waarschuwing vooraf. Ach, gelukkig was Michel voldoende geconcentreerd om ook het derde deel met de nodige gespeelde nonchalance tot een goed einde te brengen.
Daarna was het aan het publiek om te stemmen. En er was zowaar méér dan één stemronde nodig! Tot uiteindelijk ‘Hallelujah’ van Cohen weerhouden werd.
Met ‘The Chariot’ swingden we ons naar het einde van het concert maar niet zonder de toegift ‘Tonight’ uit West Side Story.
Een luid applaus was ons deel. Keuvelende stemmen vulden nu de ruimte. En de zon? Die zat nu zoals verhoopt in ons glas en in ons lachen.