Geroezemoes dat plots verstomt om plaats te maken voor niets dan blije gezichten. Dat is exact wat er gebeurde toen zeventien communicantjes hun opwachting maakten in de bomvolle kerk.
Onder hen ook Fiene, de jongste dochter van onze dirigent en dus was het even stiekem wuiven naar mama Griet en naar onze voorzitter opa Karel. Ze straalde want EINDELIJK was haar feest aangebroken!
Wat waren de kinderen allemaal piekfijn uitgedost! Lachjes werden gedeeld en wuifgebaren werden uitgewisseld terwijl de fotograaf van dienst discreet zijn eerste kiekjes maakte.
Daarna kon het liturgisch feest losbarsten met het meer dan toepasselijke openingslied ‘Ik zing want ik ben blij!’ , enthousiast begeleid op de koorpiano door een glunderende papa Peter.
Hoeveel keer moeten we elkaar vergeven? Tot zevenmaal zeventig maal! De kinderen zongen het luidkeels mee en in het juiste ritme!
Tijdens de eerste lezing dook er – tot hilariteit van de aanwezigen – een knuffelezeltje op dat mee illustreerde wat voor wonderlijks er kan gebeuren als we samen iets delen. Daarna bracht ons koor een bescheiden ode aan de stilte met ‘Als Jezus vertelt’. Het ritme dat in dit lied wordt aangehouden, doet me om de één of andere reden steeds weer denken aan een Renaissancedans.
Tijdens de voorbeden gaf ons koor een strak muzikaal antwoord op vragen als ‘wat gebeurt er als je klopt?’ wat dan weer fijntjes de weg bereidde voor de offerande. Hier leefden we ons helemaal uit in het zachte ‘Zo leef jij in mij’, kunstig begeleid door de jazzy sax van Tine.
Tijdens het ‘Onze Vader’ vormden de communicantjes een open kring rond het altaar. De vredeswens vormde op die manier een fijn voorspel voor hun eerste communiegang. De camera van de fotograaf ging daarbij in overdrive en wij bezegelden dit moment muzikaal met het ‘Zegenliedje’ .
Nog voor de zending werden dankwoordjes uitgewisseld. Voorganger Geert vergat daarbij bijna waar hij de attenties voor de catechisten had verstopt zodat het even zoeken was!
Tot slot mochten we de kinderen nog eenmaal muzikaal begeleiden. Het ‘hip hip hoera’ weergalmde in het schip en de klanken vormden een muzikale oorwurm die de aanwezigen – ook ondergetekende! – nog lang nadien heeft geteisterd met het hippe refrein. Hip hip hoera!!!
Dank ook aan gitarist Wim die vaak moest opboksen tegen piano en sax maar dat met verve deed!