We schrijven begin 2015. Vanuit de Koninklijke Toneelkring De Violier komt de vraag of er geen mannelijke zangers zouden willen figureren in hun productie “Vilvoorde in oorlog” die zal uitgevoerd worden begin december. Enkele zangers van de koren Andantino en Cantima zeggen hun medewerking toe. Tenoren Michel en Bart en bassen Peter, Tony, Jan en Wim zullen figureren als Duitse soldaten.
Dan blijft het een tijd stil… maar onze zangers worden druk bezig gehouden met de voorbereiding van verschillende uitvoeringen: de Carmina Burana met het Elewijtse Bachkoor slorpt enorm veel tijd en energie op, naast de weerkerende missen rond Pasen, eerste communie, vormsel, Pinksteren enz. Veel tijd kruipt ook in de jubileumviering van Cantima, dat in 2016 zijn 40ste verjaardag viert.
En na de Carmina Burana is het zover: de koorleden geven present op hun eerste repetitie, te huize van Michel. Het blijkt dat we als Duits peloton een mars moeten zingen. Michel leert ons deze mars, Wenn wir marschieren, tweestemmig aan.
Enkele dagen later de eerste repetitie in de lokalen van De Violier in het Tuchthuis. (De acteurs van hun kant zijn op dat ogenblik al 2 maanden hun stuk aan het voorbereiden). De ontvangst is zeer hartelijk; we worden opgemeten voor onze kostuums en we krijgen dadelijk het volledige draaiboek in handen. Daar blijkt ook dat we een deel van het slotlied voor onze rekening moeten nemen. We krijgen de tekst in handen en de mededeling: vanaf hier moeten jullie invallen; we zullen het eens voorzingen!
Avond na avond zien we het stuk groeien en de repetities verhuizen naar CC Bolwerk. Daar repeteren we, samen met de cast, onze rol: we beginnen het tweede bedrijf terwijl we als Duitse soldaten de trap in de zaal afdalen en daarna het podium beklimmen. Het lijkt makkelijk, maar de combinatie trappen – tekst is niet voor de hand liggend. We zijn gelukkig nooit gestruikeld…
De kostuums komen, en we krijgen zowel een Belgisch als een Duits uniform aangemeten. We zullen namelijk in het eerste bedrijf als Belgische soldaten afscheid nemen van onze vrouwen om daarna naar het front te vertrekken. We leren om nooit onze rug aan het publiek te tonen. We krijgen ook nog een derde kostuum, een wit gewaad, om het slotlied te brengen als gesneuvelde. Tijdens de eerste kostuumrepetitie had Jan prijs: met een luide krak scheurde zijn broek toen hij ging zitten aan ’t café. Gelukkig was Karin de reddende engel.
Ook hier groeit het stuk verder: decors, fotomontages, muziek en belichting worden toegevoegd zodat elke scène in een ander perspectief komt te staan.
Ondertussen moet Wim wegens gezondheidsredenen forfait geven, zodat de finale moet herzien worden. Tijdens het slotlied moeten wij symmetrisch (3 links, 3 rechts) opkomen en invallen terwijl 2 hoofdpersonen (Axelle en Sander) de derde strofe zingen. Door Wim’s forfait doen we dat nu met 4 (Tony, Bart, Michel en Peter), terwijl Jan terug als Belgisch soldaat terugkeert van het front.
En dan is er uiteindelijk de eerste uitvoering. Met een gezonde dosis plankenkoorts wachten we ons debuut als toneelspeler af. En ineens is het moment daar: de regisseur Koen Leys geeft teken: nu is het aan jullie! We gaan op, nemen uitgebreid afscheid van onze vrouwen en marcheren door de grote deur weg naar het front! Er is nu tijd genoeg om ons te verkleden voor het begin van het tweede bedrijf. Na de pauze staan we bovenaan de zaal klaar, wachtend op het einde van de muziek om onze mars in te zetten. Geëscorteerd door Geert en korporaal Senne krijgen we de zaal stil tijdens onze marsch naar beneden en het podium op. Aangekomen worden we geschouwd door de koning van Beieren (Koen Leys) en ontvangt Bart een onderscheiding. Nu nog figureren in het Duitsgezind café en daarna kunnen Bart, Tony en Jan zich omkleden voor het slot. Michel en Peter moeten op het einde nog even het podium oversteken als Duits soldaat tijdens de majestueuze hymne “I vow to thee” van Gustav Holst en krijgen amper 3 minuten tijd voor hun laatste kostuumwissel. Dan komt het finalelied “Volg je hart”: tijdens de derde strofe komen we met ons 4 naast Axelle en Sander in de spots terecht en vallen zonder haperingen in. Applaus volgt en we delen mee in het succes van de productie!
Zaterdag en zondag zijn we meer op ons gemak en alles verloopt naar wens, behalve dat op zondag Bart’s bovenste uniformknop afsprong. Dat heb je als je avond na avond gedecoreerd wordt, tot jaloersheid van de andere koorleden. Op zaterdag hebben we extra onze best gedaan, wegens de aanwezigheid van Lut, Grietje, Lily en Greet: ons gespeeld afscheid van onze toneelvrouwen was inniger en vuriger dan ooit (en we hadden daar al goed op geoefend).
We ronden af met een etentje met de volledige cast.
Rest ons iedereen die met deze productie te maken had van harte te feliciteren: in het bijzonder regisseur Koen Leys en schrijver en co-regisseur Johan Claus. Daarnaast ook de volledige cast en technici van De Violier: jullie zijn geweldig!
Bart
Met dank aan Michel De Jonge voor de foto’s