Het zijn vooral de onzichtbare dingen die mensen bewegen. Vriendschap bijvoorbeeld. Daar moest ik even aan denken toen ik onze dirigent Peter De Waele op een bepaald ogenblik samen op het podium zag staan met Rudy Croon ,de dirigent van de Houtemse Koninklijke Harmonie ‘Vlaams en Vrij’. Twee vrienden. Samen muziek gestudeerd en nu de Vlaamse handen in elkaar geslagen om de achterban een geslaagde muzikale avond te bezorgen.
De harmonie was organisator en dus was Andantino die avond een beetje gast in eigen huis. Ook het Cantimakoor van Michel Grillet had haar medewerking toegezegd en daar waren we alleen maar dankbaar om. Want boks maar eens met slechts één koor al zingend op tegen al dat harmoniegeweld!
Het altaarplatform was koninklijk ruim bezet door de Houtemse muzikanten en in het schip van de kerk konden de bezoekers vooraf al ruim genieten van de klankkleur van diverse instrumenten die nog snel snel werden gestemd. Griet had – zoals wel vaker – voor keelverzachtende drank gezorgd en die zou ons goed van pas komen! Marc was zo onder de indruk van de drankvoorraad – of was het van die ene witte toets? – dat hij zich verstapte en ten val kwam op de stenen vloer. Gelukkig zonder veel erg. Hij viel ook op een bijzonder bevallige manier, vond ik. Mocht ‘vallen’ een Olympische discipline zijn, dan had ik graag een 9.9 gegeven voor de uitvoering! Een fris inleidend woordje van de al even frisse gastvrouw Betsy Vreys opende het muzikale feest en daarna was het aan de muzikanten om te schitteren.
Conquest of Paradise klonk vol en majestueus en de koorleden moesten alles uit de klankkast halen om niet voortdurend overstemd te worden. Maar het lukte zowaar! Waarna we in het fraaie koorgestoelte – nippend van onze thee – genoten van enkele overbekende werken van Johann Strauss om de keizerswals niet te noemen.
Daarna mochten we opdraven voor een laat maar bijzonder swingend kerstlied, voorafgegaan door ‘Tebie Poiem’, hierbij telkens mooi geruggesteund door Cantima.
De troepen van Rudy Croon zetten de kerk daarna vakkundig in vuur en vlam met ‘unter Donner und Blitz’. Een ultra snelle polka van J.S. Strauss en het publiek kon daarna tijdens een pauze op adem komen.
Het tweede concertdeel bracht nog meer afwisseling . Zo mochten we genieten van de croonerstem van Jack Anton. Vooral de bewerking – in ware Bondstijl! – van ‘Cry me a river’ was daarbij opmerkelijk.
Marjolein Cools aan de accordeon evoceerde de romantische Montmartre-sfeer en ik zag in het publiek talrijke benen, handen en hoofden gretig meedrijven op de zachte ritmiek. Mooi! En dat is traag wel vaker!
Tijd voor de finale! Zoiets is wèl besteed aan Verdi die altijd wel in is voor een beetje drama. En dus was het Slavenkoor uit Nabucco een perfecte keuze! Voor ons, koorleden, was het kicken om zoiets te mogen zingen met zoveel begeleiding. Rudy Croon heerste op het platform op een rustige manier en nam het overdonderende applaus stijlvol in ontvangst.
Met ‘Ode an die Freude’ als zogenaamd bisnummer kreeg dit concert een meer dan waardige afsluiter en als dank voor haar waardering kreeg het publiek van ons allen een luidruchtig ‘Gelukkig Nieuwjaar!!!’