Die vrijdagavond brandde er licht in het Parochiehuis. Argeloze voorbijgangers zagen hoe schaduwen zich aftekenden achter de gesloten vitrage. Wat was hier aan het handje? Een pre-Halloweenfeestje van Christa? Of was Jean Van Mol verstoppertje aan het spelen met zichzelf – of met zijn agenda…?
Andantino-intimi wisten wel beter. Sommige bestuursleden sleepten een grote hoeveelheid drank naar de keuken, anderen droegen tafelpapier aan en weer anderen liepen gesticulerend heen en weer. Na druk overleg , gelardeerd met ernstige gebaren, werden tafels en stoelen doelgericht verplaatst. Glazen en tassen werden meticuleus geteld en het eenzame bestek in de keukenladen voelde zich weer helemaal nuttig want functioneel.
Dankzij de kunstige handen van Ulrike en Anneleen kregen de tafels een méér dan feestelijke aanblik en rond half tien waren de koude, sombere lokalen veranderd in een sfeervolle, lichtende feestruimte. Een geslaagd voorspel van ons ledenfeest!l
Zaterdagmiddag legden we de hand aan de laatste details en brachten we de copieuze buffetschotels naar een duister zijlokaal waar we ze onttrokken aan mogelijk nieuwsgierige blikken.
Rond half een mochten we kennis maken met de vriendelijke Immanuel Boie. Hij is zandkunstenaar en pleegvader en nog zoveel meer. We hielpen hem bij de verhuis van zijn materiaal en wat later was hij al volop aan het testen of alles wel werkte.
Peter had intussen een voorraad koffiekoeken binnengesmokkeld en wie wou mocht daar een opkomend hongertje mee bestrijden.
Ruim voor tweeën sijpelden de eerste gasten al binnen. Onder hen het immer olijke duo Herman en Johan die intussen hun thuisbasis Oostende verwisselden voor Torhout. Welkom fanclub!
De feestruimte raakte gevuld met Andantinostemmen. De drank vloeide rijkelijk en er werd kwistig gestrooid met lachjes en hapjes . De man van Sophie toonde zich daarbij de belangrijkste afnemer van mijn garnalen. Smakelijk!
Ook de vegetarische medemensen werden niet vergeten en die waren dankbaar voor dit attente gebaar.
De gemeente Baal had ook belangrijke afvaardiging gestuurd om ons ledenfeest de nodige luister bij te zetten. De persoon in kwestie leek verdacht veel op Firmina – onze Italiaanse spraakwaterval – en dus stopten we deze vriendelijk lachende dame snel een glaasje cava en een hapje toe om haar preventief het zwijgen op te leggen.
Onze voorzitter had intussen immers het woord genomen en hij schoot het feest definitief op gang met een warm en hartelijk welkomstwoord.
Daarna mocht ik kort onze speciale gast Immanuel Boie inleiden. En wat daarna volgde was een aaneenschakeling van momenten van verbazing en ontroering. We gaven Immanuel stilte en duisternis en als dank strooide hij zand voor onze ogen en hij creëerde daarmee een fantastisch universum waarin licht en schaduw vrij spel hadden. We verdronken in landschappen en in een water – die mooie aanlegsteiger! -en de fijn aansluitende muziek voedde onze zintuigen en onze zielen nog meer.
Een attente Immanuel had ook rekening gehouden met ons koorrepertoire en dus zagen we ook de leeuwerik en vonden we de ring van Tolkien. Ontroerend!
Was het mooi? Het was magisch! Waardoor je vergat dat hij dit enkel met zand klaarspeelde. Deze vriendelijke, gevoelige mens mag zich met recht en reden kunstenaar noemen want hij slaagt er in om de leegte te vullen met zijn schepping en daarbij iets van schoonheid te tonen. En schoonheid en schepping zijn dé elementen die de ware kunstenaar typeren. Bravo! Bravo!
We kwamen op adem op de tonen van de Wild Rover. An had speciaal voor deze gelegenheid een andere tekst geschreven en het moet gezegd dat haar eindproduct best grappig was. Het was een bescheiden muzikale ode van het bestuur aan de leden en dat werd heel goed gesmaakt!
Tijd voor de spreekwoordelijke bloemen dan. In de vorm van chocolade deze keer. Lut kreeg een lekkere attentie uit de handen van onze voorzitter die haar andermaal roemde als mappenmeisje. Ook een attentie voor Firmina die bedankt werd voor haar jarenlange inzet als koorlid. Applaus was hun extra deel.
Wat daarna volgde was een orgie van smaken en geuren. We vielen met ons allen aan op het buffet waarvan de voorraden zienderogen slonken. Ook Immanuel mocht mee aanschuiven en hij liet het zich goed smaken!
Het dessertenbuffet dichtte de laatste hongergaatjes en daarna gaven we ons over aan (te) luide gezangen die af en toe leken op liederen uit ons repertoire. Tja, als de drank in de man/vrouw is…
Intussen hadden de aanwezige koorleiders Michel en Peter hun stoute schoenen aangetrokken om Immanuel te verleiden tot deelname aan één van onze nog te agenderen concerten. En hij zei niet nee! Dat krijgt nog een magisch staartje als je het mij vraagt!
De gezellige sfeer bleef aanhouden. Ook tijdens de onvermijdelijke opruim. Afwassen en afdrogen blijken zelfs leuke karweien onder vrienden!
Bedankt iedereen voor het helpen en het vieren! Andantino vivat!